Baie spareribs en baie bier

In 2007 vertrok ik zonder al te veel verwachtingen voor een half jaar stage naar Zuid-Afrika. Ik dook er blanco in. Het was een avontuur waarvan ik niet wist hoe deze eruit ging zien. En blank. Heel blank. Spierwit zelfs. Ook al is apartheid in 1990 afgeschaft, je ras is daar nog behoorlijk belangrijk. En daarmee zeg ik niets te veel. Vreemd om te ervaren dat de kleur van je huid er echt toe doet. Dat was ik alleen bij vlees gewend.

Hoppatee, een bruggetje. Op naar de BBQ. Zuid-Afrikanen kunnen nog een boel van ons leren, maar wij ook van hen: braaien. Want in braaien (hun befaamde manier van BBQ-en), daar zijn zij helden in. Wat maakt het dan zo meesterlijk? Heel simpel. De slimmeriken slaan een hoop vlees én een hoop bier in. Vervolgens maken zij kolen van hout door de blokken in de hens te zetten.

STOP!

BIER!

Flesje nr. 1 moet open, want de eerste officiële handeling voor de BBQ is verricht. Terwijl de bierdopjes hen om de oren vliegen, mag er niet gegeten worden totdat al het vlees gebakken is. Met baie (= ‘veel’ in het Afrikaans) bier achter de kiezen, wordt er een uurtje of wat later aangevallen. Een formule die staat als een huis.

Slow-cooking

Terug naar hier. “Heb je een recept voor me?”, vroeg ik Paul toen hij me Iberico spareribs kwam brengen. “Check onze website, daar staat een kei leuk filmpje”, zo luidde zijn antwoord. Dus dat deed ik. Chef Dirk vertelde me op Youtube al snel over de 3-2-1 methode. Wat dat precies inhoudt moet je zelf even ontdekken, maar het komt erop neer dat de bereiding zes (3+2+1) uur duurt. Mooi, want ik ben gek op slow-cooking sinds ik weet hoe braaien in z’n werk gaat.

Te enthousiast

Ik keek op de klok en kwam erachter dat ik helemaal niet zoveel tijd had. Balen. Het zou de planning van m’n dinergasten vreselijk in de war gooien. Gelukkig voor hen – of ze waren wel dronken, maar hadden nog niets gegeten – kwam Dirk ook met een recept voor drie uur op de proppen. Dus; kolen stoken, biertje open, spareribs in de speciale BBQ-rub, bakken en wachten. En bier blijven drinken. De ribs waren fijn gekruid, mals en makkelijk van het bot te bijten. Goed spul.

Die rode nagels

Steek ik een heel stoer verhaal over spareribs en bier af, zit ik daar met rode nagels. Dat strookt niet. Maar… ik kan het uitleggen. Die zijn voor Tijn. Er werd onlangs in het stadscentrum van Oss gelakt voor deze jonge held. Voor vijf euro had ik rode nagels, waarmee ik kinderen die strijden tegen hersenstamkanker heb gesteund. Vandaar. Als ik over Tijns verhaal nadenk, besef ik weer wat ik heb. En dan gaan mijn gedachten weer naar Zuid-Afrika. Ik mag in m’n handen wrijven; dat is het belangrijkste wat ik in de krottenwijken heb geleerd. Belangrijker nog dan braaien.